حجت‌الاسلام حسن صمدزاده، استاد حوزه علمیه اظهار کرد: امامت و ولایت حضرت موسی بن جعفر(ع) در دوران چهارم امامت، یعنی دوران تلاش سازنده بلندمدت (از امامت امام سجاد(ع) تا شهادت امام عسکری(ع)) قرار دارد و حضرت در دوران ۳۵ ساله امامت، با چهار طاغوت معاشرت داشتند.
وی گفت: منصور در سال‌های اول، چندان معترض حضرت نشد و امام کاظم(ع) توانست حوزه درسی پدر را نسبتا ادامه دهد، اما هر مقدار که فاصله از زمان شهادت امام صادق(ع) بیشتر می‌شد، فشار منصور بر امام و علویان نیز افزایش می‌یافت؛ سیاست منصور سیاست مردم‌فریب بود و البته از پدرش ملایم‌تر بود ولی کینه علویان را در دل داشت، او کاملاً این مسأله را احساس می‌کرد که وجود و حیات علویان برای حکومت او خطرناک است.
استاد حوزه علمیه با بیان اینکه امام کاظم(ع) با تبیین خود چهره تزویر منصور را به مردم نشان داد، افزود: پس از شهادت حسین بن علی پیشوای هفتم با تاثر و اندوه عمیق می‌فرمودند که به خدا سوگند او یک مسلمان نیکوکار بود. او بسیار روزه می‌گرفت، فراوان نماز می‌خواند، با فساد و آلودگی مبارزه می‌کرد، وظیفه امر به‌معروف و نهی از منکر را انجام می‌داد.
صمد زاده ادامه داد: امام کاظم(ع) در میان خاندان خود بی‌نظیر بود، ایشان دائم در حال مبارزه بود؛ مبارزه‌ای که روحش سیاسی و راهبردش ایجاد انقلاب توحیدی و حکومت علوی با ۴ برنامه بود بود. برنامه‌های این امام شامل نخست تبیین اسلام ناب و تبلیغ گسترده آن و دوم تبیین و تبلیغ مسئله امامت، امامت یعنی حکومت، یعنی ریاست دین و دنیای مردم بود.
وی اضافه کرد: همچنین در زمان عباسیان یکی از جریان‌هایی که حامیان دستگاه خلافت بودند و صدمات زیادی را بر پیکره اسلام وارد کردند، جریان عالمان درباری بود، علما و فقهای درباری برای خاندان پیامبر(ص) مصیبت‌های زیادی آفریدند چه بسیار از آنان که به مدح و ستایش آنها پرداخته و آلودگی‌شان را تطهیر می‌کردند، چه بسیار از آنان که به‌تملق‌گویی از دستگاه خلافت پرداختند و شک آنها را در عدم حقانیت خود از میان بردند. برخی از آنان احادیثی را به‌نفع خلفا ساخته و وارد بازار می‌کردند و برخی دیگر می‌کوشیدند خلیفه را در هاله‌ای از قداست فرو برند و با تقدیس و تعظیمشان، اعمال فاسد و حتی قتل و خونریزی آنها را تایید کنند، حتی به‌نفع خلیفه، احکام اسلامی را زیر پاگذارده و فتوای خلاف قرآن می‌دادند.
وی بیان کرد: آنها خلیفه را ظل الله می‌نامیدند و چندان به تطهیر و تقدیس زمامداران پرداختند که عوام گمان داشتند تا زمان فرود آمدن مسیح از آسمان، بنی عباس و بر روی زمین زمامداری دارند و اگر روزی آنها سقوط کنند خورشید منکسف می‌شود، باران نمی‌بارد و گیاهان خشک و بی‌آب می‌شوند (تاریخ تمدن اسلام (جرجی زیدان)، ج۲، ص۲۴۳) که امام چهره آن‌ها را نیز آشکار کرد.
استاد حوزه علمیه گفت: امام موسی کاظم(ع)، به این دلیل که خشم خود را کنترل می‌کرد، به کاظم ملقب بود، گزارش‌های مختلفی در منابع آمده که امام کاظم(ع) خشم خود را در برابر دشمنان و کسانی که به او بدی می‌کردند، فرو می‌برد از جمله بیان شده که مردی از نوادگان عمر بن خطاب در حضور امام کاظم(ع)، به امام علی(ع) توهین کرد، همراهان امام خواستند به او حمله کنند، اما امام مانع شد و سپس به مزرعهٔ آن مرد رفت، مرد با دیدن امام کاظم(ع) شروع به داد و بیداد کرد که محصولش را لگدمال نکند، امام به او نزدیک شد و با خوشرویی پرسید چقدر خرج کاشت مزرعه کرده‌ای؟ مرد گفت: ۱۰۰ دینار! سپس پرسید: امید داری چه اندازه از آن برداشت کنی؟ مرد پاسخ داد غیب نمی‌دانم.
وی ادامه داد: امام کاظم(ع) فرمود: گفتم امید داری چه اندازه از آن برداشت کنی؟ مرد پاسخ داد: ۲۰۰ دینار! امام ۳۰۰ دینار به او داد و گفت: این ۳۰۰ دینار برای توست و محصولت هم برایت باقی است. سپس به سوی مسجد رفت. آن مرد زودتر خود را به مسجد رساند و با دیدن امام کاظم(ع) برخاست و این آیه را بلند خواند: «اللَّه أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِ‌سَالَتَهُ؛ خدا بهتر می‌داند رسالتش را کجا قرار دهد.» (انعام–۱۲۴) که این خصوصیت امام کاظم(ع) به خاطر همدلی و نزدیک شدن مردم به یکدیگر نیاز جامعه ماست.
صمدزاده بیان کرد: امام کاظم(ع) فرمود: «إنّ للّه عِبادا فی الأرضِ یَسْعَونَ فی حوائجِ النّاسِ، هُمُ الآمِنونَ یَومَ القِیامَةِ، خدا را در زمین بندگانی است که برای رفع نیازهای مردم می کوشند، اینان در روز قیامت در امان هستند»؛ یکی از راه‌های رفع مشکلات مردم، انتخاب افرادی برای زعامت خود است که واقعا به‌دنبال رفع نیازهای مردم باشند که در کشور ما زمینه‌اش در انتخابات فراهم است.
گفت‌وگو از الهام حلاجیان